Próf hafa loks klárast og því fagna ég hér í grænum sófa ömmu minnar ásamt því að Hjámar singja til mín ljúfa texta sem beinast aðeins að mér og eingum nema mér. Ég treð mér út í annað horn sófans, líður samt furðuvel miðað við stærð plássins sem ég hef komið mér fyrir á, veruleikinn hverfur mér hægt en stöðugt. Minn eigin heimur hefur tekur völdin, samt ekki alveg, það er ávallt eitthvað sem heldur mér niðri, ómeðvitað. Mörkin sem raunveruleikinn setur, þetta sífellda taumhald, hefur verið rofið, en samt er líkt og það geti ekki alveg sleppt.